Stijn De Wandeleer schrijft over lifestyle en maatschappelijke thema's voor verschillende (digitale) platformen. Hij is gepassioneerd door de mogelijkheden van het internet om een verhaal online te doen leven.
“Boys will be boys? Niet als het van Stijn De Wandeleer afhangt.”
Als freelance journalist schreef hij voor onder meer Knack Weekend, De Morgen en Charlie Magazine over de meest uiteenlopende onderwerpen. Al heeft hij het, als hij zelf mag kiezen, het liefst over mannelijkheid en schadelijke stereotypen die bij dat label horen.
Volgens Stijn hebben mannen een belangrijke rol te spelen in het feminisme, bijvoorbeeld door zich tegen die mannelijke stereotypen te verzetten. Zo bood hij al aan verschillende mannen een platform om te vertellen hoe zij zich verhouden tot de norm (en vooral: hoe ze die norm naar hun hand zetten) en schreef hij over de verpletterende druk die ook mannen voelen om hun lichaam in een bepaalde vorm te kneden.
Momenteel pent Stijn een collectie kortverhalen bij elkaar, maar daarnaast is hij nog lang niet uitgeschreven over mannelijkheid. Wij zijn alvast benieuwd naar meer.
Ik wilde vroeger ongelofelijk graag piloot worden, maar toen ik te horen kreeg dat dat nooit zou lukken “omdat mijn ogen daar niet goed genoeg voor waren” heb ik die droom netjes weer opgeborgen. Ik herinner me dat ik nadien nog hoopte op een carrière als bakker of dierenarts, maar ondertussen heb ik gelukkig een job gevonden waar ik mijn visuele beperking kan verstoppen achter een computerscherm en niet de hele tijd in de verleiding wordt gebracht om andermans dieren te knuffelen. Echt, het is beter zo.
Ik kan me goed inleven in wat mijn vrienden me vertellen en ik luister graag naar hen. Zolang er niet te veel small-talk hoeft te gebeuren, weet ik meestal ook wel wat te zeggen. Ik ben dan weer wat minder trots op mijn ongeduldigheid. Ik kan me snel en buitenproportioneel hard opjagen wanneer dingen niet van de eerste keer perfect zijn of niet op de meest efficiënte manier gebeuren.
Mijn lief sms’te gisteren dat ik geen spaghetti bolognese mocht klaarmaken omdat-ie dat ’s middags al had gegeten. Ik zie nog steeds het probleem niet.
Ik ben een hele slechte beller. Ik vind het soms moeilijk om uit mijn woorden te komen of om met de juiste intonatie mijn boodschap over te brengen. Lichaamstaal is dan een enorme hulp. Ik ben bijvoorbeeld nog steeds gestresseerd voor élk telefonisch interview dat ik moet afnemen. Maar dat hoort nu eenmaal bij mijn job, vrees ik.
Telt mijn kat als een voorwerp? Want in dat geval is dat mijn antwoord. Als we het over materiële zaken hebben, dan denk ik dat mijn leven een ontzettende puinhoop zou zijn zonder een goede planner en een notitieboekje. Ik ben de hele dag bezig met lijstjes maken en ik moét orde scheppen in wat er de hele tijd door mijn hoofd raast. Zonder dat overzicht zou ik niets gedaan krijgen.
Meestal vind ik op elke dag van de week wel ruimte om een beetje te balen. Op dagen waarop ik niet thuis kan werken of met mensen op verplaatsing moet praten, is het meestal nét een beetje erger.
Ik vind het bijna onmogelijk om een boek als mijn favoriet aan te wijzen, maar het beste wat ik dit jaar las was The Seas van Samantha Hunt. Dat was zo intimiderend goed geschreven dat ik dagenlang niets meer op papier kreeg. Ik kijk te weinig films om daar een gefundeerd oordeel over te vellen, maar puber-Stijn was onder de indruk van Brokeback Mountain.
Ik ben bang van alles wat er gebeurt van zodra ik het licht uitknip, van mensen voor het eerst ontmoeten en van hen nadien voor de tweede keer te ontmoeten (omdat er dan al verwachtingen zijn), van lang niet alleen zijn en van lang wel alleen zijn en ik zou het vreselijk vinden om mijn potentieel niet volledig te benutten. Daar ligt ik echt regelmatig wakker van. Dan denk ik: fuck, het is allemaal aan het mislukken. Ik sta de voorbije maanden ook veel angstiger tegenover de wereld die steeds rechtser lijkt te worden en waardoor ik me vaak niet herken in wat ik zie op het nieuws of sociale media. Ik ben nogal een angstig persoon, denk ik.
Ik wil ooit eens een paar weken te voet door Schotland of Noorwegen trekken zodat ik volledig wég ben van alles. Ik krijg ook wel heel snel heimwee, dus ik weet niet of het me gaat lukken. Ik wil ook heel graag een boek schrijven.
Omdat ik wil dat de geweldige vrouwen in mijn leven (en er zijn er ontelbaar veel) dezelfde rechten en kansen krijgen die mannen al jarenlang als vanzelfsprekend beschouwen. Er zijn ontzettend veel dingen mis in deze wereld en we hebben al het talent en de goede ideeën nodig die we kunnen vinden. Er is simpelweg geen tijd om vrouwen uit te sluiten van de belangrijkste posities of van de hoogste lonen. We hebben elkaar uiteindelijk veel meer nodig dan je zou denken.
Ik denk dat mannen weleens vergeten dat ook zij te winnen hebben bij feminisme. Want als er een achterhaald beeld van mannelijkheid uit de wereld geholpen wordt, betekent dat ook dat mannen hun identiteit plots veel ruimer gaan kunnen invullen dan wat er nu voor ‘traditioneel mannelijk’ doorgaat. Ik zie in mijn vriendenkring veel mannen experimenteren met hoe ze hun man-zijn willen tonen aan de wereld, en dat is een evolutie die ik alleen maar wil zien groeien.