Ilona Lodewijckx startte, samen met haar bevriende illustratrice Aurike Quintelier, Fille Folle op, een nieuwsbrief slash online magazine voor jongeren dat ze als tiener zelf miste.
“De puberteit is voor veel meisjes een pijnlijke en eenzame periode. Maar dat hoort gewoon bij opgroeien, toch?”
Fille Folle, een initiatief dat niet alleen taboes en nonsens over perfecte lichamen en volwassen worden doorbreekt en meisjes zo de tools geeft om van zichzelf te leren houden, maar ook toont hoe belangrijk het is dat meisjes elkaar ondersteunen.
Tegenwoordig is Fille Folle alles wat meisjes nodig hebben om op te groeien tot sterke vrouwen die de wereld runnen. Het initiatief groeide van een nieuwsbrief naar een boek tot een heuse (online) community voor meisjes in alle vormen, soorten en kleuren, die bol staat van sisterhood en empowerment. Aurike nam ondertussen een stapje terug van het project, maar Ilona staat er niet alleen voor. Samen met een hele poel vrijwillige schrijvers en illustratoren maakt ze van Fille Folle een plek van en voor meisjes. Wij geven Ilona graag een plek op onze Wall of Young Feminists.
Even wou ik dierenarts worden en wandelde ik heel de tijd rond met een grote pantoffel in de vorm van een Duitse herder die ik moest “genezen”. Erna wou ik juf worden en gebruikte ik mijn zusjes als klasgenootjes die stil moesten zijn en huiswerk moesten maken. Maar wat ik eigenlijk altijd al deed is schrijven. Ik koos in de atlas een plaatsnaam uit die ik inspirerend vond klinken en bouwde mijn eigen verhalen en personages op basis van mijn (extreem beperkte en vaak stereotyperende) kinderideetjes van hoe die plek en mensen zouden zijn. Ik vond niet lang geleden een stukje uit mijn dagboek terug van toen ik negen jaar was, waarin ik schreef dat ik schrijver wilde worden en “alleen nog maar” een uitgever moest zoeken, haha. Lekker simpel.
Ik zie altijd het beste en menselijkste in mensen, en ik heb heel veel liefde en positiviteit te geven. Ik vel bovendien niet snel oordelen — zolang je je leven met liefde en warmte voor anderen leidt zal ik achter je staan, no questions asked.
Mijn slechtste eigenschap is dat ik heel verward kan zijn, en de neiging heb om problemen (of gewoon extra werk, als het heel druk wordt) te negeren tot ze vanzelf weggaan. Door die nonchalance mis ik soms kansen, en da’s frustrerend. Ik denk dat het ergens een coping mechanism is van m’n eigen brein als ik overprikkeld raak, maar vaak blijven die dingen toch boven m’n hoofd hangen als een donkere wolk en maakt dat de druk alleen maar erger. Bovendien ben ik erg fier en kan ik daardoor ook heel koppig zijn.
Ik eet al een vijftal jaar enkel vegetarisch, dus er komt geen vlees of vis op mijn bord, maar verder lust ik eigenlijk zo goed als alles. Het gaat nek aan nek tussen de Italiaanse en de Mexicaanse keuken, maar als ik écht moet kiezen ga ik toch voor al dat Mediterraanse lekkers. Van z’n meest basis pomodoro pasta tot gerechten als melanzane parmigiana of risotto met bospaddestoelen, Italië op mijn bord maakt me altijd dolgelukkig!
Naar de tandarts gaan, de afwas doen, bloed laten prikken, m’n kitten alleen laten, rekenen, alles dat met administratie en papierwerk te maken heeft.
Ik geef het niet graag toe want ik wilde nooit die persoon worden, maar: mijn smartphone. Meer uit gewoonte dan wat anders, maar eerlijk is eerlijk. Ook: crème voor mijn gezicht heb ik altijd bij, en ik heb graag een huis vol kaarsen en wierook.
Wie baalt er niet op maandagochtend? Ik ben geen ochtendmens en zou het liefst onder een rots kruipen als mijn maandagwekker de stilte verscheurt, maar ik probeer het toch positief te bekijken. Eerder als een nieuw begin dan als die godvergeten donkere en veel te vroege start van de werkweek. En ergens vind ik het best nog gezellig dat iederéén op maandagochtend moppert, en dat je alles lekker op z’n maandags kan doen. Een dinsdag vind ik dan nog veel saaier.
Ik heb wel een paar lievelingsboeken: Turks Fruit van Jan Wolkers, Lolita van Vladimir Nabokov, Americanah van Chimamanda Ngozi Adichie, The First Bad Man van Miranda July … en wat films betreft ben ik verliefd op Call Me By Your Name, The Florida Project, Eternal Sunshine of the Spotless Mind …
Waar de wereld naartoe gaat. Global warming en onverdraagzaamheid. Haaien. (Alleen wandelen in) het donker. Diep water en zwemmen in open zee. En ik heb een heel bizarre fobie met aders, haha.
Een tijdje in het buitenland wonen, met mijn metekind op reis gaan als hij groot is, Fille Folle uitbouwen tot iets waar ik van kan leven, een gezinnetje starten wanneer de tijd rijp is, een Ted-talk geven, een Nobelprijs krijgen. (Hey, a girl can dream).
Ik noem mezelf een feminist omdat ik geloof in de gelijkwaardigheid van mannen, vrouwen en iedereen die zich niet in die hokjes thuis voelt. Voor mij is het echt zo simpel als dat. Als je geen feminist bent en je dus niet gelooft in die gelijkwaardigheid, kunnen we geen vrienden zijn. Sorry not sorry.
Toen ik vijf was dumpte ik m’n toenmalige ‘vriendje’ op staande voet omdat hij grapte dat hij later zou gaan werken en ik thuis zou blijven om het huis schoon te maken. Ik heb die scheve machtsdynamiek gewoon altijd iets fundamenteel oneerlijk en onbegrijpelijk gevonden.
Ik denk dat het feminisme intern nog heel wat werk aan de winkel heeft wat intersectionaliteit betreft, o.a. in het betrekken van women of colour in het feministische discours. We zien nog te vaak dat de voornaamste zaken op de feministische agenda topics zijn die vooral white women aangaan, of dat topics waar WOC mee geconfronteerd worden een minder prominente plaats krijgen. Verder hoort het feminisme voor mij alle topics aan te kaarten die genderongelijkheden in de samenleving in stand houden, en niet alleen met vrouwen als focus. Issues van de LGBTQ+ community, rond racisme, discriminatie en typisch “mannelijke” problemen (het ridicule idee dat emoties niet ‘mannelijk’ zijn, dat “mannen niet verkracht/aangerand kunnen worden” of dat ze belachelijk weinig vaderschapsverlof krijgen) zijn even belangrijk om onder de aandacht te brengen.