Aya Sabi woont in Vlaanderen en studeert Biomedische Wetenschappen in Maastricht. Schreef haar debuut ‘Verkruimeld land’ verschenen bij AtlasContact. Is vaste columniste voor mondiaalnieuws.
“Je hebt dromers en doeners. En dan heb je mensen die er alles aan doen om hun dromen waar te maken.”
Voor Aya Sabi was die droom schrijven. Niet alleen om de wereld mooie verhalen aan te bieden, maar ook om haar plek (en die van de minderheidsgroep waartoe ze behoort) in de wereld te veroveren. Of het nu in columns, blogposts of in haar verhalenbundel ‘Verkruimeld Land’ is, Aya schetst een wereld met woorden, die zowel kan troosten als erkenning kan bieden, al naargelang de noden van de lezer.
Ook buiten haar schrijfsels draagt ze het hart op de tong en neemt ze het op voor wie dat nodig heeft. Net daarom vinden we Aya een inspiratiebron en nemen we haar graag op in onze Wall of Young Feminists. Wij kijken alvast uit naar haar volgende verhaal.
Ik ben nooit bezig geweest met een reële droom. Ik las boeken. Daarom was het niet echt nodig iets of iemand te worden. Ik was iedere dag al iemand anders. Ik leefde in mijn verhalen. Later, rond mijn dertiende, wist ik dat ik schrijfster wilde worden en bij 'De Wereld Draait Door' aan tafel zitten. Ik had het gevoel dat alle belangrijke mensen daar uitgenodigd werden.
Ik denk altijd dat iedere eigenschap slecht en goed tegelijk is. Mijn vloek en zegen is mijn grote mond. Ik draag mijn hart op de tong. Dat heeft me in de beste situaties gebracht maar het heeft me ook erg veel verdriet.
Ik hou van alles wat goed bereid is. Soms kan ik een perfect gebakken eitje met komijn verkiezen boven een middelmatige lasagne – ook al eet ik dat laatste ontzettend graag. Eten is mijn hobby en grootste talent. Maar als ik écht moet kiezen: kipbastilla met extra veel kaneel en knapperige amandelen, hmmm.
Schrijven.
Lipbalsem en een vulpen staan allebei op één.
Zondag. Ik wil dan chillen maar meestal moet ik al het werk van de week inhalen, want een slechte eigenschap van mij is dingen uitstellen. Dus dan is dat mijn laatste kans om van een gewone week een productieve week te maken. Maar vaak chill ik ook gewoon met een knagend schuldgevoel op de achtergrond, hihi.
Elk boek dat ik uitlees wordt mijn lievelingsboek. Ik verover het boek.
Ik ben niet zo'n filmkijker.
Mijn wekker die s'ochtends afloopt. Soms is het zo'n verschrikkelijke gedachte dat ik 's nachts niet in slaap val.
Liefhebben, leven, durven, vertrekken en terugkeren, veel schrijven, mijn diploma halen, een eigen bibliotheek met al mijn veroverde boeken waarin ik in de marges mijn eigen gedachten van jaren terug, toen ik het boek las, kan vinden. Dromen waarmaken en nieuwe dromen maken.
Ik ben feminist omdat het nodig is, omdat de wereld mij in deze positie dwingt, omdat niet elke vrouw de vrijheid over haar eigen lijf en leven heeft. Zolang dat niet het geval is, is feminisme nodig en verwacht ik van elk weldenkend mens om feminist te zijn.